پولیپ رحم یک توده کوچک و خوش‌خیم در داخل رحم است که ممکن است در بعضی از زنان شکل بگیرد. این توده معمولاً شامل بافت رحمی است که به شکل گلبرگ‌های گل یا شاخه‌های درخت شکل می‌گیرد. در بعضی از موارد، پولیپ رحم ممکن است ناشی از تغییرات هورمونی در بدن باشد، اما علت دقیق آن هنوز مشخص نیست. با این مقاله در وب‌سایت دکتر فاطمه فرجاد باستانی همراه باشید.

پولیپ رحم اغلب در داخل حفره ی رحمی (آندومتر رحم) و یا داخل دهانه ی رحمی (سرویکس) تشکیل میشوند. این پولیپ ها اغلب بصورت تکه ای گوشت اضافه همانند بافت متراکم (توده ای) به اندازه ی چند میلی متر تا چند سانتی متر تشکیل می گردند. این توده ها خوش خیم هستند و کمتر مواردی از آن بدخیم میگردند. هسته ی عروقی موجود در مرکز غده ای پولیپ منشا مخاطی دارد و نقش آن تغذیه ی پولیپ است.

علت بوجود آمدن پولیپ های رحمی

علت آن هنوز به طور کامل مشخص نشده است، اما برخی عوامل می‌توانند در ایجاد پولیپ رحم نقش داشته باشند. برخی از عوامل موجود عبارتند از:

1. تغییرات هورمونی: تغییرات هورمونی می‌تواند در ایجاد پولیپ رحم نقش داشته باشد. افزایش سطح استروژن (هورمون زنانه) می‌تواند باعث رشد اضافی بافت رحمی شود.
2. التهابات و عفونت‌ها: التهابات و عفونت‌های رحمی نیز می‌توانند در ایجاد پولیپ رحم نقش داشته باشند.
3. عوامل ژنتیکی: برخی از پولیپ‌های رحمی ممکن است به دلیل عوامل ژنتیکی و وراثت بوجود آیند.
4. مصرف داروهای هورمونی: مصرف داروهای هورمونی مانند هورمون‌های جنسی، داروهای کاهش دهنده استروژن، داروهای تنظیم کننده هورمون‌های تخمدان و آنالوگ‌های هورمونی می‌تواند در ایجاد پولیپ رحم نقش داشته باشد.
5. سن: با پیشرفت سن، احتمال بروز پولیپ رحم نیز افزایش می‌یابد.
6. سابقه بارداری: زنانی که قبلاً بارداری کرده‌اند، احتمال بیشتری برای بروز پولیپ رحم دارند.

چه چیزی باعث پولیپ آندومتر می شود؟

در حالی که علت دقیق پولیپ های آندومتر مشخص نیست، زمانی که رشد بیش از حد بافت در پوشش داخلی رحم وجود دارد، تشکیل می شوند.

علایم و عوارض وجود پولیپ رحمی در بدن

علایم مختلفی از جمله: خونریزی شدید دردوران قاعدگی، ترشحات رقیق از واژن، لکه بینی بعداز قاعدگی، نامنظم بودن خونریزی های قاعدگی و خونریزی بعداز ورود به دوران یائسگی و… را میتوان برای این بیماری درنظر گرفت. در برخی موارد پولیپ های آندومتریک رحمی میتوانند ایجاد نازایی کنند. این بیماری معمولا زنان بین ۳۰ تا ۵۰ سال را درگیر می کند و با افزایش سن خطر ابتلا به این نوع بیماری افزایش میابد. اگر بیمار دارای عارضه ی دیگری نباشد این بیماری و وجود پولیپ رحمی از طریق سونوگرافی تشخیص داده می شود.

پولیپ آندومتر اغلب هیچ علامتی ایجاد نمی کند. اگر علائم یا نشانه‌ها ظاهر شوند، ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• خونریزی قاعدگی نامنظم
• خونریزی بین دوره های قاعدگی
• دوره های قاعدگی بیش از حد سنگین
• خونریزی واژن بعد از یائسگی
• ناباروری

عوامل خطر برای پولیپ آندومتر چیست؟

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به پولیپ آندومتر را افزایش دهند عبارتند از:

• چاقی
• استفاده از تاموکسیفن، درمان دارویی برای سرطان سینه
• فشار خون بالا
• پولیپ دهانه رحم

پولیپ آندومتر چگونه تشخیص داده می شود؟

متخصص زنان احتمالاً سؤالاتی در مورد علائم و سابقه پزشکی و قاعدگی می پرسد و یک معاینه فیزیکی ساده انجام می دهد. اگر آنها مشکوک به داشتن پولیپ رحم باشند، آزمایشاتی که ممکن است برای تعیین وجود پولیپ انجام شود عبارت

• سونوگرافی ترانس واژینال
• هیستروسکوپی: دوربین کوچکی که داخل رحم قرار می گیرد.
• بیوپسی یا نمونه برداری از سلول های دهانه رحم: ابزار کوچکی برای گرفتن نمونه بافت داخل رحم قرار داده می شود.
• معاینه لگن (در برخی موارد اگر پولیپ آندومتر از دهانه رحم بیرون زده باشد، ممکن است دیده شود)
• هیستروسالپنگوگرام (HSG). از اشعه ایکس و رنگ کنتراست تزریق شده به رحم برای تشخیص پولیپ استفاده می کند.
• دیلاتاسیون و کورتاژ (D&C). خراش دادن دیواره های رحم برای به دست آوردن نمونه بافت.
• هیستروسکوپی رویکرد کم تهاجمی که از یک تلسکوپ کوچک (هیستروسکوپ) برای بررسی پوشش رحم از نظر پولیپ استفاده می کند.

پولیپ آندومتر چگونه درمان می شود؟

پولیپ های کوچک رحم می توانند خود به خود بدون درمان از بین بروند. اگر آنها مشکل ساز شوند، چند گزینه مختلف برای درمان پولیپ های موجود و جلوگیری از تشکیل آنها در آینده وجود دارد.

چرا پولیپ ها را باید بررسی کرد؟

پولیپ های کوچک رحم اغلب بدون علامت هستند و می توانند خود به خود به وجود بیایند و از بین بروند. . با این حال، برخی از پولیپ‌های درمان نشده ممکن است علائمی ایجاد کنند که بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارد و می‌تواند منجر به عوارضی مانند کم‌خونی شود (۲۰). کم خونی وضعیتی است که در آن بدن گلبول های قرمز سالم کافی برای عملکرد صحیح ندارد. این می تواند زمانی اتفاق بیفتد که پولیپ های رحم باعث از دست دادن خون زیادی شوند

در موارد نادر، برخی از پولیپ‌های رحم شانس کمی برای سرطانی شدن دارند (۳، ۸). آنها همچنین ممکن است بر توانایی باردار شدن یا ماندن تأثیر بگذارند، اما تحقیقات در مورد این موضوع هنوز وجود ندارد.

پولیپ آندومتر چگونه درمان می شود؟

پولیپ های کوچک رحم می توانند خود به خود بدون درمان از بین بروند. اگر آنها مشکل ساز شوند، چند گزینه مختلف برای درمان پولیپ های موجود و جلوگیری از تشکیل آنها در آینده وجود دارد.

روش های درمان پولیپ رحم

روش‌های درمان پولیپ رحم شامل مداخله جراحی و درمان‌های دارویی می‌باشد. انتخاب روش درمانی بستگی به اندازه، تعداد و نوع پولیپ رحم، علت آن، سن و سلامت کلی بیمار دارد. در ادامه، به توضیح جزئیات هریک از روش‌های درمان پولیپ رحم پرداخته می‌شود:

1. جراحی: جراحی برای برداشتن پولیپ رحم انجام می‌شود. این روش در صورتی که پولیپ بزرگ باشد و یا شکل ظاهری غیرطبیعی داشته باشد، توصیه می‌شود. جراحی می‌تواند شامل هیستروسکوپی، لاپاروسکوپی یا جراحی باز باشد. در هیستروسکوپی، پولیپ با استفاده از یک ابزار کوچک و نازک از داخل رحم برداشته می‌شود. در لاپاروسکوپی، یک ابزار کوچک با کمک دوربین از داخل شکم به رحم دسترسی دارد و پولیپ‌ها برداشته می‌شوند. در جراحی باز، یک برش در شکم ایجاد می‌شود تا به رحم دسترسی داشته باشیم و پولیپ را برداشته شود.
2. درمان دارویی: درمان‌های دارویی شامل مصرف داروهایی هستند که به کاهش سطح استروژن در بدن کمک می‌کنند و در نتیجه می‌توانند به کاهش اندازه پولیپ رحم کمک کنند. این درمان‌ها معمولاً به مدت ۳ تا ۶ ماه استفاده می‌شوند. همچنین، درمان‌های دارویی ممکن است برای کاهش خونریزی ناشی از پولیپ رحم نیز تجویز شوند.
3. ترکیبی: در برخی موارد، ترکیبی از جراحی و درمان دارویی برای درمان پولیپ رحم استفاده می‌شود.

گزینه های درمانی پولیپ اندومتر

اگر پولیپ ها کوچک هستند و علائمی ایجاد نمی کنند، ممکن است آنها را به حال خود رها کرده و تحت نظر قرار دهید تا ببینید که آیا به خودی خود از بین می روند یا خیر.

برخی از داروها ممکن است پولیپ ها را کوچک کرده و علائم را کاهش دهند، اما علائم معمولاً پس از قطع دارو عود می کنند. گاهی اوقات داروهای هورمونی برای درمان علائم پولیپ رحم تجویز می شود. اینها شامل آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) است که مانع از تولید هورمون های خاص پروژسترون در بدن می شود و پروژسترون که اغلب به شکل کرم تجویز می شود.

پولیپ های آندومتر را می توان در طول هیستروسکوپی برداشت، روشی که از یک تلسکوپ کوچک (هیستروسکوپ) و ابزار جراحی نازک برای مشاهده و درمان نواحی داخل رحم استفاده می کند. همچنین ممکن است کورتاژ انجام شود – خراش دادن رحم برای برداشتن پولیپ ها – با هدایت هیستروسکوپ.

هیسترکتومی در موارد نادر هیسترکتومی (جراحی برای برداشتن رحم) ممکن است برای برداشتن سلول های سرطانی یا پولیپ های متعدد توصیه شود. پولیپ رحم ممکن است عود کند و نیاز به درمان بیشتری دارد.

استفاده از داروهای هورمونی

تنها اثر موقتی دارند که اغلب باعث کوچک شدن سایز و اندازه ی این پولیپ ها میگردند و این بیماری از طریق مصرف دارو درمان نمی شود.

• درمان قطعی این نوع پولیپ ها تنها از طریق عمل جراحی مقدور است.
•  پولیپ های دهانه ی رحمی را میتوان با استفاده از لیزر و سرپایی درمان کرد.
• کورتاژ تشخیصی یکی از راهکار های مؤثر در نمونه برداری از توده ی ایجاد شده در رحم است.
• در این روش با استفاده از کورت از رحم مورد نظر نمونه ای برداشته می شود تا آزمایش های لازم برآن صورت گیرد. گاها دراین روش اگر پولیپ رحم کوچک باشد امکان این هست با این نوع نمونه برداری از بدن خارج گردد.

عمل هیستروسکوپی (Hysteroscopy) یکی از راه های مؤثر در رفع این پولیپ به شمار می آید که با ایجاد یک بی هوشی سبک طی یک عمل ۱۰ دقیقه ای به انجام می رسد.

طی این عمل با ورود هیستروسکوپ از واژن به داخل حفره ی رحم به پولیپ دسترسی کامل پیدا میشود و پزشک معالج از طریق لنز تعبیه شده روی ابزار، داخل رحم را به کمک مانیتور مشاهده میکند و با نمونه برداری  و ارسال از آن به پاتوبیولوژی میتوان بدخیم بودن و یا خوش خیم بودن توده را تشخیص دهد.

اگر پولیپ رحم بدخیم تشخیص داده شود امکان برداشتن رحم وجود دارد.

ازطریق جراحی توسط، اسپکلوم پولیپ های دهانه ی رحمی برداشته می شوند.

درد های خفیف و خونریزی های مختصر واژنی از عوارض معمول اینگونه نمونه برداری بشمار می آید.

چه چیزی باعث زگیل تناسلی می شود؟

HPV یک ویروس است. انواع خاصی از این ویروس می توانند باعث زگیل تناسلی گردد و برخی دیگر از آنها باعث تغییرات غیر طبیعی سلول های دهانه ی رحم و سرطان دهانه ی رحم گردد.

ویروس پاپیلومای انسانی و زگیل تناسلی می توانند از طریق تماس جنسی از شخص مبتلا به شخص سالم انتقال پیداکنند و جزء بیماری های مقاربتی محسوب شوند.

HPV یک ویروس است. انواع خاصی از این ویروس می توانند باعث زگیل تناسلی گردد و برخی دیگر از آنها باعث تغییرات غیر طبیعی سلول های دهانه ی رحم و سرطان دهانه ی رحم گردد.

ویروس پاپیلومای انسانی و زگیل تناسلی می توانند از طریق تماس جنسی از شخص مبتلا به شخص سالم انتقال پیداکنند و جزء بیماری های مقاربتی محسوب شوند.

علائم زگیل تناسلی چه چیزهایی هستند؟

اکثر افراد آلوده به HPV هیچ علائمی ندارند. اما اگر علائمی نیز داشته باشند، ممکن است بسیار خفیف باشد و حتی خود فرد مبتلا نیز متوجه وجود این ویروس و علائم آن نگردد. علائم ممکن است شامل درد، خارش و خونریزی باشد و در برخی موارد امکان دارد این زگیل های تناسلی توسعه پیدا کنند، به گونه ای که با چشم عادی دیده شوند.

اگر علائم بالا را مشاهده کردید بدانید که ۲ تا ۳ ماه از تماس جنسی خطر ساز و ابتلای شما به ویروس زگیل تناسلی گذشته است. البته در برخی موارد این زمان می تواند کمتر (تا ۳ هفته بعد از مواجهه با عفونت) یا بیشتر (سال ها بعد از مواجهه با عفونت) نیز باشد.

زگیل تناسلی قابل دیدن، در دورانی خودرانشان میدهد که عفونت در حالت فعال قرار دارد اما انتقال ویروس ربطی به فعال و یا غیر فعال بودن عفونت ندارد و حتی در زمانی که عفونت غیر فعال باشد نیز می تواند از فرد مبتلا به ویروس زگیل تناسلی به فرد سالم انتقال پیداکند.

پیشگیری از زگیل تناسلی و ویروس HPV

برای پیشگیری از ابتلا به بیماری زگیل تناسلی و یا سایر بیماری های مقاربتی حتما نکات ایمنی زیر را رعایت نمایید:

از کاندوم استفاده شود. ممکن است کاندوم خطر انتقال و انتشار ویروس زگیل تناسلی را کم کند لذالازم به ذکراست که در حین رابطه جنسی پوست سایر نقاط آلوده به ویروس نیز ممکن است با هم تماس داشته باشند و منجر به بروز بیماری زگیل تناسلی شوند.

از داشتن روابط جنسی آزاد و پر خطر خودداری کنید اما در صورت داشتن اینگونه روابط حتما در مورد بیماری های مقاربتی با طرف مقابل صحبت کنید. اطمینان حاصل کنید که شریک جنسیتان در معرض خطر ابتلا به بیماری های جنسی قرارنگرفته است. به یاد داشته باشید که امکان دارد یک فرد به بیماری زگیل تناسلی مبتلا باشد بدون آنکه از این قضیه خبر داشته باشد.

اگر شما هر گونه علائمی مبنی بر ابتلا به بیماری مقاربتی دارید، از داشتن رابطه جنسی پرهیزکنید.

از رابطه ی جنسی با افرادی که علائم بیماری های مقاربتی را دارند و یا امکان دارد در معرض بیماری های مقاربتی بوده باشند اکیدا خودداری نمایید. از برقراری رابطه جنسی با کسانی که با شما نسبتی ندارند خودداری کنید . داشتن بیشتر از یک نفر شریک رابطه جنسی می تواند خطر ابتلا به زگیل تناسلی را بالا ببرد .

اگر سن شما ۲۶ سال و یا کمتر است می توانید واکسن HPV را استفاده کنید. واکسن های Cervarix و Gardasil شما را در مقابل دو نوع از ویروس های HPV که منجر به سرطان دهانه رحم می شوند، محافظت می کنند.Gardasil نیز شما را در مقابل دو نوع دیگر از ویروس های HPV که منجر به زگیل تناسلی می شوند محافظت می کند.

آزمایش زگیل تناسلی

پزشک ممکن است یک محلول اسیدی ملایم به نام تست استووایت را روی پوست قرار دهد تا زگیل تناسلی را بیشتر نمایان کند. ممکن است باعث احساس سوزش خفیف شود. پزشک ممکن است تشخیص دهد نیاز به معاینه لگن نیز داشته باشید، زیرا زگیل تناسلی می تواند در اعماق بدن شما ایجاد شود.

زگیل تناسلی چگونه درمان می شود؟

در حالی که زگیل های تناسلی قابل مشاهده اغلب با گذشت زمان از بین می روند، HPV خود می تواند در سلول های پوست شما باقی بماند. این بدان معنی است که ممکن است در طول زندگی خود چندین بار شیوع داشته باشید. بنابراین مدیریت علائم مهم است زیرا می خواهید از انتقال ویروس به دیگران جلوگیری کنید. گفته می شود، زگیل تناسلی می تواند به دیگران منتقل شود، حتی اگر زگیل قابل مشاهده یا علائم دیگری وجود نداشته باشد.

ممکن است بخواهید زگیل تناسلی را برای تسکین علائم دردناک یا به حداقل رساندن ظاهر آنها درمان کنید. با این حال، شما نمی توانید زگیل تناسلی را با داروهای رفع زگیل بدون نسخه درمان کنید.

داروهای موثر بر زگیل تناسلی

پزشک ممکن است درمان های موضعی زگیل را تجویز کند که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• imiquimod (الدارا)
• پودوفیلین و پودوفیلوکس (کاندیلوکس)
• تری کلرواستیک اسید یا TCA

عمل جراحی زگیل تناسلی

اگر زگیل های قابل مشاهده با گذشت زمان از بین نرفت، ممکن است برای برداشتن آنها به جراحی جزئی نیاز داشته باشید. پزشک شما همچنین می تواند زگیل ها را از طریق این روش ها حذف کند:

• کوتر الکتریکی یا سوزاندن زگیل با جریان الکتریکی
• کرایوسرجری یا انجماد زگیل
• درمان های لیزری
• برداشتن یا بریدن زگیل
• تزریق داروی اینترفرون
• درمان های خانگی برای زگیل تناسلی
• از درمان های OTC برای زگیل دست در زگیل تناسلی استفاده نکنید.

زگیل های دست و تناسلی توسط گونه های مختلف HPV ایجاد می شوند. درمان های طراحی شده برای سایر نواحی بدن اغلب بسیار قوی تر از درمان های مورد استفاده در ناحیه تناسلی هستند.

استفاده از درمان های نادرست ممکن است بیشتر از اینکه فایده داشته باشد، ضرر دارد.

برخی از درمان های خانگی برای درمان زگیل تناسلی مفید هستند. همیشه قبل از امتحان یک درمان خانگی با پزشک خود مشورت کنید.

عوامل خطر زگیل تناسلی

هر فرد فعال از نظر جنسی در معرض خطر ابتلا به HPV است. با این حال، زگیل تناسلی برای افرادی که:

• چندین شریک جنسی داشته باشید.
• سیستم ایمنی ضعیف شده اند.
• زیر ۳۰ سال هستند.

سایر عوارض احتمالی HPV چیست؟

زگیل تناسلی یک گونه کم خطر عفونت HPV است.

سویه های پرخطر مانند HPV 16 و HPV 18 در اکثر سرطان های دهانه رحم نقش دارند. آنها همچنین می توانند منجر به تغییرات پیش سرطانی در سلول های دهانه رحم شوند که به آن دیسپلازی می گویند.

سایر انواع HPV نیز ممکن است باعث سرطان فرج شوند. آنها همچنین می توانند باعث شوند:

• سرطان آلت تناسلی
• سرطان مقعد
• سرطان حنجره
• سرطان مری

چگونه از زگیل تناسلی پیشگیری کنیم؟

برای کمک به پیشگیری از زگیل تناسلی، واکسن‌های HPV، کاندوم و سایر روش‌های مانع در دسترس هستند:

گارداسیل و گارداسیل ۹ می توانند از افراد با هر جنسیت در برابر شایع ترین گونه های HPV که باعث زگیل تناسلی می شوند محافظت کنند و همچنین می توانند در برابر سویه های HPV که با سرطان دهانه رحم مرتبط هستند محافظت کنند.

افراد ۹ تا ۴۵ ساله می توانند این واکسن ها را دریافت کنند. آنها بسته به سن در یک سری دو یا سه واکسن تجویز می شوند. هر دو نوع واکسن باید قبل از اینکه فرد از نظر جنسی فعال شود تزریق شود، زیرا این واکسن ها قبل از قرار گرفتن در معرض HPV بسیار موثر هستند.

استفاده از کاندوم یا دم دندان در هر بار رابطه جنسی نیز می تواند خطر ابتلا به زگیل تناسلی را کاهش دهد. نکته مهم استفاده از یک مانع فیزیکی برای جلوگیری از انتقال است.

چه زمانی باید با متخصص زنان تماس بگیرید؟

اگر فکر می کنید زگیل تناسلی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند تشخیص دهند که آیا شما زگیل دارید و بهترین گزینه های درمانی شما چیست.

علاوه بر این، مهم است که با شریک جنسی خود صحبت کنید. این ممکن است دشوار به نظر برسد، اما باز بودن در مورد وضعیت خود می تواند به شما کمک کند از شریک زندگی خود در برابر ابتلا به عفونت HPV و زگیل تناسلی محافظت کنید.

آزمایش های ناباروری برای کمک به یافتن دلیل عدم بارداری زن انجام می شود. این آزمایش ها کمک می کند تا متوجه شوید که آیا مشکل مربوط به مرد، زن یا هر دو است. آزمایش‌ها معمولاً شامل معاینه فیزیکی، آنالیز مایع منی، آزمایش خون و روش‌های خاص است. قبل از انجام آزمایشات ناباروری، روش های آگاهی از باروری را امتحان کنید تا بهترین زمان برای باردار شدن را پیدا کنید. یک زن در زمان تخمک گذاری و ۱ تا ۲ روز قبل از تخمک گذاری بیشترین باروری را دارد. اما برخی از زوج ها در زمان تلاش برای باردار شدن، بارورترین روزهای خود را از دست داده اند. یک زن باید سیکل قاعدگی و زمان تخمک گذاری خود را ثبت کند. اگر تصمیم به انجام آزمایشات ناباروری دارید، این سابقه به پزشک شما کمک می کند.

اگر در وضعیت زیر قرار دارید حتما باید آزمایشات ناباروری را انجام دهید:

• یک مشکل جسمی مانند عدم توانایی در انتشار اسپرم (انزال) یا عدم تخمک گذاری یا داشتن سیکل های قاعدگی نامنظم وجود دارد.
• شما در اواسط ۳۰ سالگی یا بیشتر هستید، به مدت ۶ ماه از کنترل بارداری استفاده نکرده اید و نتوانسته اید باردار شوید.
• شما در دهه ۲۰ یا اوایل ۳۰ سالگی خود هستید، یک سال یا بیشتر از کنترل بارداری استفاده نکرده اید و نتوانسته اید باردار شوید.

آیا انجام تست های ناباروری درد دارند؟

برخی از آزمایش‌ها، مانند آنالیز مایع منی، معاینه فیزیکی و آزمایش خون، درد ایجاد نمی‌کنند. اما برخی از روش‌ها مانند بیوپسی آندومتر، لاپاراسکوپی یا هیستروسالپنگوگرام ممکن است باعث ایجاد درد شوند.

آیا آزمایشات ناباروری هزینه زیادی دارند؟

خطرات آزمایش های ناباروری چیست؟

آزمایشات ساده مانند آنالیز مایع منی، آزمایش خون یا سونوگرافی معمولاً مشکلی ایجاد نمی کنند. سایر آزمایش‌هایی که روش‌های پزشکی هستند، مانند هیستروسکوپی یا لاپاراسکوپی، احتمال بروز مشکلات بعد از آزمایش بیشتر است.

آزمایش های ناباروری کجا انجام می شود؟

بسیاری از آزمایشات ناباروری از جمله معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و آزمایش خون را می توان در مطب توسط فوق تخصص ناباروری یا کلینیک توسط متخصص زنان و زایمان یا متخصص غدد تولید مثل انجام داد. پزشک داخلی یا پزشک خانواده شما ممکن است برخی از اولین آزمایش ها را انجام دهد. آزمایشات روی مرد ممکن است توسط متخصص اورولوژی انجام شود. برخی از اقدامات پزشکی در اتاق عمل انجام می شود.

مزایای آزمایش های ناباروری چیست؟

آزمایشات ناباروری ممکن است علت ایجاد مشکل را پیدا کند و گاهی اوقات می توان در طول آزمایشات تحت درمان قرار گرفت. به عنوان مثال، یک لوله فالوپ مسدود شده ممکن است در طول هیستروسالپنگوگرام باز شود.

گاهی اوقات آزمایش ها نمی توانند علت ناباروری را پیدا کنند. و همه مشکلات ناباروری قابل درمان نیستند. درمان ناباروری در مردان اغلب کمتر از ناباروری در زنان است. اما ممکن است همچنان بتوانید با استفاده از فناوری کمک باروری که می تواند مشکلات مردانه یا زنانه را درمان کند، باردار شوید.

آزمایش هایی برای یافتن علت ناباروری

هر دو شریک: سابقه پزشکی

پزشک شما در مورد زندگی جنسی شما، روش های کنترل بارداری، هرگونه عفونت مقاربتی (STIs)، مصرف دارو، و استفاده از کافئین، تنباکو، الکل یا داروهای غیرقانونی سوالاتی می پرسد. چرخه قاعدگی و الگوهای ورزشی شما بررسی خواهد شد. در صورت مشکوک بودن به STI، آزمایشات بیشتری ممکن است انجام شود.

هر دو شریک: معاینه فیزیکی

• یک معاینه فیزیکی کامل از شما و همسرتان برای بررسی سلامت شما انجام می شود.
• معاینه فیزیکی زنان معمولا شامل معاینه لگن و تست پاپ اسمیر است.
• معاینه لگن
• تست پاپ اسمیر
• معاینه فیزیکی مرد معمولاً شامل معاینه بیضه می شود. همه پزشکان باروری معاینه فیزیکی مرد را انجام نمی دهند. در صورت وجود مشکل در مایع منی، پزشک ممکن است شریک مرد را به یک متخصص اورولوژی ارجاع دهد.
• معاینه بیضه

هر دو شریک: آزمایش خون یا ادرار

• آزمایشات هورمون لوتئینیزه کننده (LH) و پروژسترون ممکن است در طول چرخه قاعدگی یک زن انجام شود تا به تشخیص اینکه آیا او در حال تخمک گذاری است یا خیر. LH ممکن است در یک مرد بررسی شود تا ببیند آیا او مشکل غده هیپوفیز دارد یا خیر.
• هورمون لوتئینه کننده (LH)
• پروژسترون
• آزمایشات عملکرد تیروئید ممکن است برای بررسی مشکلات هورمون تیروئید که ممکن است از تخمک گذاری جلوگیری کند، انجام شود.
• آزمایشات هورمون تیروئید
• هورمون محرک تیروئید (TSH)
• پرولاکتین هورمونی است که توسط غده هیپوفیز ساخته می شود. ممکن است بررسی شود که آیا یک زن مشکلات چرخه قاعدگی یا تخمک گذاری دارد.

هورمون پرولاکتین

آزمایش هورمون آنتی مولرین یک آزمایش خون است که گاهی اوقات برای بررسی ذخیره تخمک زنان (ذخیره تخمدان) استفاده می شود. ممکن است برای زنانی که در حال بررسی لقاح آزمایشگاهی (IVF) هستند استفاده شود. با کاهش میزان تخمک در زنان، سطح آنتی مولرین کاهش می یابد، که معمولاً با افزایش سن اتفاق می افتد.

در برخی موارد، هورمون محرک فولیکول (FSH) ممکن است برای بررسی ذخیره تخمک زنان (ذخیره تخمدان) استفاده شود. آزمایش FSH همچنین ممکن است برای مردانی که تعداد اسپرم آنها بسیار کم است برای یافتن منبع مشکل استفاده شود.

هورمون محرک فولیکول

آزمایش تستوسترون ممکن است برای بررسی اینکه آیا مشکلی در بیضه ها یا غده هیپوفیز باعث می شود مرد نتواند فرزندی داشته باشد یا خیر استفاده شود. مقدار کم تستوسترون می تواند منجر به کاهش تعداد اسپرم شود.

هورمون تستوسترون

ممکن است آزمایش‌هایی برای عفونت‌های مقاربتی (STIs) انجام شود. اینها ممکن است شامل نمونه های ادرار یا نمونه هایی از دهانه رحم یا مجرای ادرار باشد.

شریک مرد: تجزیه و تحلیل مایع منی

تجزیه و تحلیل مایع منی تعداد اسپرم ها (تعداد اسپرم)، تعداد اسپرم هایی که طبیعی به نظر می رسند، تعداد اسپرم هایی که می توانند به طور طبیعی حرکت کنند، تعداد گلبول های سفید خون در مایع منی، و مقدار منی ساخته شده را بررسی می کند.

شریک زن: تست خانگی

برای مشاهده زمان تخمک گذاری می توان از کیت های تست ادرار LH خانگی استفاده کرد. گاهی اوقات دمای پایه بدن زن (BBT) نیز به طور همزمان بررسی می شود.

اگر اولین آزمایشات علتی پیدا نکرد چه؟

اگر اولین آزمایش‌ها دلیلی برای ناباروری پیدا نکرد، ممکن است زن یک یا چند مورد از آزمایش‌های زیر را انجام دهد.

سونوگرافی لگن

سونوگرافی لگن اندازه و ساختار رحم و هر دو تخمدان را بررسی می کند. می تواند وضعیت و اندازه تخمدان ها را در طول درمان ناباروری بررسی کند. همچنین می توان از آن برای بررسی ذخیره تخمک زنان (ذخیره تخمدان) استفاده کرد. این کار با شمارش تعداد فولیکول ها در هر دو تخمدان در مرحله خاصی از چرخه قاعدگی (شمارش فولیکول آنترال) انجام می شود.

هیستروسالپنگوگرام

هیستروسالپنگوگرام یک آزمایش اشعه ایکس است که داخل رحم و لوله های فالوپ را بررسی می کند. تصاویر می توانند انسداد لوله های فالوپ را نشان دهند که از رسیدن تخمک به رحم جلوگیری می کند یا از حرکت اسپرم به لوله فالوپ برای پیوستن (بارور) به تخمک جلوگیری می کند. این آزمایش همچنین ممکن است مشکلاتی را در داخل رحم مشاهده کند که ممکن است مانع از اتصال (لانه‌زنی) تخمک بارور شده به آن شود.

سونوهیستروگرام

سونوهیستروگرام یک آزمایش اولتراسوند است که از نمک و اولتراسوند برای بررسی اندام های تناسلی زنانه استفاده می کند.

لاپاراسکوپی

لاپاراسکوپی روشی است برای مشاهده اندام های لگنی زنان (رحم، لوله های فالوپ و تخمدان ها) با استفاده از یک دوربین نازک و روشن که از طریق یک برش کوچک (برش) در شکم قرار می گیرد. این روش برای یافتن کیست ها، بافت اسکار (چسبندگی)، فیبروم ها و عفونت هایی که می توانند بر باروری تأثیر بگذارند استفاده می شود. لاپاراسکوپی همچنین می تواند برای درمان بیماری هایی مانند اندومتریوز استفاده شود. لاپاراسکوپی معمولا با بیهوشی عمومی انجام می شود.

چه آزمایشات دیگری ممکن است انجام شود؟

اگر هیستروسالپنگوگرام، لاپاراسکوپی یا بیوپسی آندومتر دلیلی برای ناباروری شما پیدا نکرد، یا اگر درمان ناباروری شما ناموفق بود، گاهی از یک یا چند آزمایش زیر استفاده می شود.

هر دو شریک: آزمایش خون آنتی بادی

آزمایش خون آنتی بادی ممکن است برای یافتن آنتی بادی های ضد اسپرم در خون، مایع منی یا مایعات واژن انجام شود. پزشکان ارزش آزمایش های آنتی بادی برای یافتن علت ناباروری را زیر سوال می برند.

هر دو شریک: تجزیه و تحلیل کروموزوم یا آزمایش ژنتیکی

تجزیه و تحلیل کروموزوم آزمایشی است که به بررسی مواد ژنتیکی در سلول های شما می پردازد. برخی مشکلات ژنتیکی باردار شدن را سخت می کند یا باعث سقط جنین می شود.

آزمایشات ژنتیکی ممکن است برای کمک به یافتن علت ناباروری انجام شود.

شریک مرد: سونوگرافی بیضه

اولتراسوند از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از ساختارهای داخل بدن استفاده می کند. ممکن است این کار برای بررسی اینکه آیا مشکل در بیضه ها باعث ایجاد مشکل در اسپرم می شود انجام شود.

شریک مرد: بیوپسی بیضه

در موارد نادر، زمانی که مردان در مایع منی خود اسپرم ندارند، بیوپسی بیضه ممکن است برای بررسی اسپرم در بیضه مرد انجام شود.

شریک زن: هیستروسکوپی

هیستروسکوپی روشی است که پوشش داخلی رحم را با استفاده از یک اسکوپ نازک و نورانی که از طریق واژن و دهانه رحم وارد رحم می شود، بررسی می کند. هیستروسکوپی برای یافتن مشکلات در پوشش داخلی رحم استفاده می شود. گاهی اوقات پزشک شما می‌تواند از ابزارهای کوچکی در حین عمل برای خارج کردن ضایعات یا نمونه برداری از بافت (بیوپسی) یا باز کردن لوله فالوپ مسدود شده استفاده کند.

ابزارهای سلامت

ابزارهای سلامت به شما کمک می کند تا تصمیمات عاقلانه ای در مورد سلامتی خود بگیرید یا برای بهبود سلامت خود اقدام کنید.

نقاط تصمیم بر تصمیمات کلیدی مراقبت های پزشکی که برای بسیاری از مشکلات سلامتی مهم هستند، تمرکز دارند.

در تست پاپ اسمیر طی یک معاینه داخلی نمونه گیری انجام می شود. انجام این تست عمدتا برای تشخیص زود هنگام سرطان دهانه رحم می باشد. توصیه می شود زنان ما بین ۲۱ تا ۶۵ سال هر ۱ تا ۳ سال بسته به نظر متخصص زنان معالج این تست را انجام دهند.

چرا تست پاپ اسمیر انجام می شود؟

چگونه برای انجام تست پاپ اسمیر آماده شویم؟

در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید به پزشک خود بگویید. برخی از قرص های ضد بارداری که حاوی استروژن یا پروژسترون هستند ممکن است بر نتایج آزمایش تأثیر بگذارند.

به مدت ۲۴ ساعت قبل از انجام آزمایش موارد زیر را انجام ندهید:

• دوش واژینال
• رابطه جنسی
• استفاده از تامپون

سعی کنید تا زمانی که پریود هستید برای انجام آزمایش پاپ اسمیر برنامه ریزی نکنید. اما اگر خونریزی غیرمنتظره دارید، معاینه خود را لغو نکنید. پزشک شما تعیین خواهد کرد که آیا تست پاپ اسمیر هنوز هم قابل انجام است یا خیر.

درست قبل از آزمایش مثانه خود را خالی کنید.

نکات ضروری درباره تست پاپ اسمیر

اما نکاتی که باید درباره تست پاپ اسمیر بدانیم این است:
۱- افزایش روابط جنسی نیاز به انجام تست پاپ اسمیر را بیشتر می کند.
۲- واکسن HPV نمی تواند جایگزین تست پاپ اسمیر باشد. در واقع واکسن HPV فقط تا اندازه ای می تواند از این سرطان جلوگیری کند. همچنین این واکسن نمی تواند از دیگر بیماری های مقاربتی پیشگیری کند.
۳- شیوع سرطان گردن رحم در کشورهای پیشرفته به دلیل انجام تست پاپ اسمیر نسبت به گذشته کمتر شده است.

سرطان سرویکس یا دهانه رحم

• سرطان دهانه رحم دومین سرطان شایع و چهارمین عامل سرطانی منجر به مرگ در زنان است و در زنان بین ۳۵ تا ۴۵ سال بیشتر مشاهده شده است.
• عوامل ابتلا به بیماری سرطان دهانه رحم
• ویروس پاپیلومای انسانی یا HPV (زگیل تناسلی)
• مصرف سیگار
• سیستم ایمنی ضعیف مثل ابتلا به HIV
• مصرف قرص های پیشگیری از بارداری در طولانی مدت
• عدم زایمان
• بارداری و زایمان های متعدد
• آغاز کردن رابطه جنسی از سنین پایین

پیشگری از سرطان سرویکس یا دهانه رحم

• واکسن HPV
• رفتار امن و سالم جنسی
• اطمینان از سلامت جنسی شریک جنسی
• پرهیز از مصرف دخانیات

غربالگری سرطان رحم

• معاینه: معاینات منظم و دوره ای توسط پزشک متخصص زنان
• تست پاپ اسمیر: این تست به افراد بالای ۱۸ سال متاهل بعد از اولین رابطه جنسی توصیه می شود و در صورت نبودن مورد مشکوک، باید سه سال یکبار تکرار شود.
• DNA HPV، کولپوسکوپی و کورتاژ دهانه رحم: در صورت مشکوک بودن نمونه تست پاپ اسمیر، متخصص زنان برای اطمینان بیشتر از این آزمایشات استفاده خواهد کرد.

علائم سرطان رحم

• خونریزی غیر طبیعی از واژن
• ترشحات مکرر و غیر معمول از واژن (تغییر رنگ و بوی ترشحات)
• داشتن درد در هنگام رابطه جنسی
• احساس فشار و درد شدید در لگن
• طولانی تر شدن دوران قاعدگی و افزایش حجم خونریزی
• بی اختیاری ناگهانی و بدون دلیل ادرار و مشاهده خون در ادرار
• کاهش وزن شدید
• خروج ادرار و مدفوع از واژن
• باید توجه کرد که تعدادی از علائم ذکر شده مختص بیماری سرطان دهانه رحم نیست و بین تعدادی از بیماری ها مثل عفونت ها مشترک است.

عوارض تست پاپ اسمیر

تست پاپ اسمیر برای اکثر زنان ناراحتی کمی ایجاد می کند. این می تواند باعث ایجاد ناراحتی هایی مانند دردهای قاعدگی شود. همچنین ممکن است در طول تست کمی احساس فشار کنید. ممکن است بعد از آزمایش کمی خونریزی داشته باشید.

نتایج عادی پاپ اسمیر به چه معناست؟

یک نتیجه طبیعی به این معنی است که هیچ سلول غیر طبیعی وجود ندارد. تست پاپ ۱۰۰% دقیق نیست. سرطان دهانه رحم ممکن است در تعداد کمی از موارد نادیده گرفته شود. در بیشتر مواقع، سرطان دهانه رحم بسیار آهسته توسعه می‌یابد.

نتایج غیرعادی پاپ اسمیر به چه معناست؟

نتایج غیرعادی به صورت زیر دسته بندی می شوند:

ASCUS یا AGUS

• این نتیجه به معنای وجود سلول‌های غیر معمول است، اما مشخص نیست که این تغییرات به چه معناست.
• تغییرات ممکن است به دلیل HPV باشد.
• آنها ممکن است به دلیل التهاب با علت ناشناخته باشند.
• ممکن است به دلیل کمبود استروژن باشد، همانطور که در یائسگی اتفاق می افتد.
• همچنین ممکن است به معنای تغییراتی باشد که ممکن است منجر به سرطان شود.
• این سلول ها می توانند پیش سرطانی باشند و می توانند از بیرون دهانه رحم یا داخل رحم خارج شوند.

دیسپلازی درجه پایین (LSIL) یا دیسپلازی درجه بالا (HSIL)

• این بدان معنی است که تغییراتی که ممکن است منجر به سرطان شود وجود دارد.
• خطر پیشرفت به سرطان دهانه رحم با HSIL بیشتر است.

کارسینوم در محل (CIS)

این نتیجه اغلب به این معنی است که تغییرات غیرطبیعی در صورت عدم درمان احتمالاً منجر به سرطان دهانه رحم می شود

سلول های سنگفرشی غیر معمول (ASC)

تغییرات غیر طبیعی پیدا شده است و ممکن است HSIL باشد.

سلول های غده ای آتیپیکال (AGC)

تغییرات سلولی که ممکن است منجر به سرطان شود در قسمت بالایی کانال دهانه رحم یا داخل رحم مشاهده می شود. هنگامی که آزمایش پاپ تغییرات غیرطبیعی را نشان می دهد، آزمایش یا پیگیری بیشتر لازم است. مرحله بعدی به نتایج تست پاپ، سابقه قبلی تست پاپ و عوامل خطری که ممکن است برای سرطان دهانه رحم داشته باشید بستگی دارد.

برای تغییرات جزئی سلولی، پزشک یک آزمایش پاپ تست دیگر یا تکرار آزمایش HPV را در ۶ تا ۱۲ ماه توصیه می کنند.

آزمایش یا درمان بعدی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بیوپسی با هدایت کولپوسکوپی – کولپوسکوپی روشی است که در آن دهانه رحم با ابزاری شبیه دوچشمی به نام کولپوسکوپ بزرگ‌نمایی می‌شود. بیوپسی های کوچک اغلب در طی این روش برای تعیین میزان مشکل به دست می آید.
• یک آزمایش HPV برای بررسی وجود انواع ویروس HPV که احتمال ایجاد سرطان را دارد.
• کرایوسرجری دهانه رحم.
• بیوپسی مخروطی.

تغییرات هورمونی که در دوران بارداری اتفاق می‌افتد می‌تواند سیستم ایمنی فرد را تغییر دهد و مادران باردار را مستعد ابتلا به مسمومیت غذایی کند. مسمومیت غذایی می تواند پس از خوردن یا نوشیدن مواد خوراکی حاوی باکتری، ویروس، انگل یا سایر آلاینده ها اتفاق بیفتد.

مسمومیت غذایی در بارداری می تواند منجر به آسیب به نوزاد، زایمان زودرس، از دست دادن بارداری یا مرده زایی شود. با این حال راه های زیادی برای پیشگیری یا درمان آن وجود دارد. این نوشتار علائم مسمومیت غذایی در دوران بارداری را توضیح می دهد، خطرات احتمالی آن را بررسی می کند و روش های درمان و پیشگیری را مورد بحث قرار می دهد.

علائم مسمومیت غذایی در بارداری

علائم کلی مسمومیت غذایی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ناراحتی معده
• گرفتگی شکم
• حالت تهوع
• استفراغ
• اسهال
• تب

زمان علائم ممکن است بسته به زمان مصرف غذای آلوده و نوع مسمومیت غذایی فرد متفاوت باشد.

انواع مسمومیت های غذایی و علائم آن

نوع مسمومیت غذایی نیز ممکن است علائم مختلفی ایجاد کند. بر اساس CDC، انواع مسمومیت های غذایی زیر علائم زیر را دارند:

لیستریا،احتمال ابتلا به عفونت لیستریا در زنان باردار ۱۰ برابر بیشتر از جمعیت عادی است. بروز علائم ممکن است بین یک هفته تا یک ماه طول بکشد. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• تب
• درد عضلانی
• سردرد
• خستگی

سالمونلا، علائم سالمونلا می تواند بین ۶ ساعت تا ۶ روز پس از قرار گرفتن در معرض مواد غذایی آلوده شروع شود و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• دل درد
• استفراغ
• اسهال
• حالت تهوع
• نورویروس

علائم نوروویروس معمولاً ۱۲ تا ۴۸ ساعت پس از مصرف غذا یا نوشیدنی آلوده توسط فرد شروع می شود. علائم نوروویروس عبارتند از:

• گرفتگی معده
• اسهال
• استفراغ
• حالت تهوع

E. coli (اشریشیا کلی)، فرد ممکن است ۳ تا ۴ روز پس از مصرف غذا یا نوشیدنی آلوده علائم E. coli را تجربه کند. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• گرفتگی معده
• استفراغ
• اسهال

استاف (استافیلوکوکوس اورئوس)،علائم استاف ممکن است به سرعت، بین ۳۰ دقیقه تا ۸ ساعت پس از مصرف غذای آسیب دیده توسط فرد بروز کنند. آنها می توانند شامل موارد زیر باشند:

• حالت تهوع
• استفراغ
• گرفتگی معده
• اسهال

شرایط با علائم مشابه

برخی شرایط دیگر وجود دارد که می تواند علائم مشابه مسمومیت غذایی را در فرد ایجاد کند.

مسمومیت غذایی یا حشره معده؟

گاستروانتریت یا حشره معده بسیار مسری است و می تواند به راحتی از فردی به فرد دیگر سرایت کند. التهاب روده است. غذا یا نوشیدنی آلوده می تواند باعث گاستروانتریت شود، اما علت اصلی معمولاً عفونت باکتریایی یا ویروسی است.

مسمومیت غذایی معمولا مسری نیست. افراد تنها زمانی به آن مبتلا می شوند که همان غذای آلوده را بخورند.

مسمومیت غذایی یا تهوع صبحگاهی؟

تهوع صبحگاهی نیز علائمی مشابه مسمومیت غذایی دارد. فرد مبتلا به تهوع صبحگاهی ممکن است علائمی را در ۱۲ هفته اول بارداری تجربه کند، اگرچه ممکن است در هر زمانی رخ دهد.

خطرات مسمومیت غذایی بارداری

مسمومیت غذایی می تواند برای جنین و همچنین والدین خطرناک باشد. این می تواند باعث مشکلات جدی سلامتی برای کودک، از دست دادن حاملگی منبع مورد اعتماد، زایمان زودرس، مرده زایی یا حتی مرگ فرد حامل کودک شود.

جنین های در حال رشد باید تا حد امکان از والدین خود که حامل آنها هستند مواد مغذی دریافت کنند. اگر والدین نتوانند غذا را برای مدت طولانی در بدن خود نگه دارند تا بدن بتواند مواد مغذی را جذب کند، ممکن است جنین رشد مناسبی نداشته باشد. فردی با علائم خفیف می تواند در دوران بارداری یک منبع مورد اعتماد را به فرزند متولد نشده خود منتقل کند بدون اینکه والدین حتی بدانند که مسمومیت غذایی دارند.

نوزادان تازه متولد شده نیز می توانند مشکلات سلامتی داشته باشند و حتی اگر حامل کودک عفونت داشته باشد، ممکن است با مسمومیت غذایی متولد شوند.

درمان مسمومیت غذایی در خانه

در حالی که افراد باردار در صورت داشتن علائم مسمومیت غذایی باید همیشه به پزشک مراجعه کنند، برخی از کارهایی وجود دارد که می توانند در خانه نیز برای کمک به آنها انجام دهند.

خوراکی ها

زمانی که فرد دچار مسمومیت غذایی می شود، احساس تمایل به خوردن هر چیزی ممکن است سخت باشد. با این حال، یک فرد باردار باید غذا بخورد تا قدرت خود را حفظ کند و مطمئن شود که به اندازه کافی برای خود و جنین خود غذا می‌خورد. بهتر است غذاهای ملایم و کم چرب بخورید که به حفظ آرامش معده تا حد امکان کمک می کند.

غذاهایی که می توانند بخورند عبارتند از:

• کراکر نمکی
• نان تست
• سس سیب
• پوره سیب زمینی
• برنج آب پز
• نوشیدنی

فرد مبتلا به مسمومیت غذایی در معرض خطر زیاد کم آبی بدن قرار دارد. بنابراین، اطمینان از مصرف مایعات کافی بسیار مهم است. راه های آسان برای جایگزینی مایعات از دست رفته عبارتند از نوشیدن منبع قابل اعتماد:

• آب ساده
• آب میوه رقیق شده با آب
• نوشیدنی های ورزشی حاوی الکترولیت
• آبگوشت ها

محلول ها یا نمک های آبرسانی خوراکی نیز می توانند به جایگزینی گلوکز و الکترولیت ها کمک کنند. آنها از آب با نمک و گلوکز اضافی تشکیل شده اند که به آبرسانی به بدن کمک می کند.

چه زمانی باید به متخصص زنان مراجعه کنید؟

اگر فردی باردار است و مشکوک به مسمومیت غذایی است باید با پزشک تماس بگیرد. حتی اگر اکثر افراد بدون نیاز به مراقبت های پزشکی از مسمومیت غذایی بهبود می یابند، یک فرد باردار باید سلامت جنین را نیز در نظر بگیرد. یک فرد باردار در صورت داشتن هر یک از علائم زیر باید فوراً با پزشک تماس بگیرد منبع مورد اعتماد:

• دمای بیش از ۱۰۲ درجه فارنهایت
• خون در مدفوع
• اسهال که بیش از ۳ روز طول بکشد
• سرگیجه
• خشکی دهان یا گلو
• استفراغ مکرر

پیشگیری از مسمومیت غذایی

اگرچه خطرات مسمومیت غذایی در بارداری می تواند ترسناک باشد، اما راه هایی برای پیشگیری از آن وجود دارد.

انواع غذایی که باید از آنها اجتناب کرد

مسمومیت غذایی می تواند ناشی از انواع محصولات غذایی مختلف باشد منبع مورد اعتماد، اما اقداماتی وجود دارد که افراد می توانند برای کاهش خطر خود انجام دهند. مثلا:

گوشت و مرغ

همیشه از پخته شدن آن ها مطمئن شوید. این امر خطر ابتلا به مسمومیت غذایی را کاهش می دهد. یک دماسنج گوشت می تواند به فرد کمک کند تا بررسی کند که گوشتش به حداقل دمای داخلی ایمن رسیده است. به عنوان مثال، یک فرد باید گوشت گاو، گوشت خوک، استیک و خرد شده را در دمای حداقل ۱۴۵ درجه فارنهایت (۶۳ درجه سانتیگراد) بپزد و به گوشت ۳ دقیقه استراحت پس از پخت بدهد.

سبزیجات

سبزیجات شسته نشده و سبزیجات خام می توانند باعث مسمومیت غذایی در فرد شوند. اطمینان حاصل کنید که تمام سبزیجات را با دقت بشویید.

تخم مرغ

مصرف تخم مرغ خام یا نیم پز خطر ابتلا به بیماری های ناشی از غذا را در فرد افزایش می دهد. تخم مرغ پاستوریزه خطر کمتری دارد.

شیر

شیر غیر پاستوریزه می تواند خطر مسمومیت غذایی در فرد باردار را افزایش دهد. این شامل پنیرهای ساخته شده با شیر غیر پاستوریزه می شود.

غذای دریایی

افراد باردار باید از ماهی های خام یا نیم پز مانند سوشی خودداری کنند. غذاهای دریایی پخته شده و کنسرو ماهی و غذاهای دریایی خطر کمتری برای ایجاد بیماری های ناشی از غذا دارند.

سایر غذاهایی که افراد باردار باید از آن اجتناب کنند عبارتند از:

رب ها

همچنین یک فرد باردار باید از گوشت‌ها و هات‌داگ‌های منبع مطمئن اجتناب کند، مگر اینکه در دمای ۱۶۵ درجه فارنهایت (۷۴ درجه سانتی‌گراد) یا بالاتر پخته شوند.

رعایت نکات ایمنی مواد غذایی

منبع معتبر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری چهار نکته ایمنی غذایی را برای جلوگیری از مسمومیت غذایی توصیه می کند:

ضدعفونی کردن یا رعایت بهدشت

قبل از تهیه غذا از تمیز بودن همه چیز اطمینان حاصل کنید. این شامل شستن دست ها و کار با ظروف تمیز و تخته های برش روی میزهای تازه تمیز شده است. این امر خطر آلودگی را کاهش می دهد.

شستن میوه ها و سبزیجات تازه زیر آب جاری می تواند میکروب هایی را که ممکن است باعث مسمومیت غذایی شود را از بین ببرد.پ

نگه داری جداگانه مواد غذایی

با اطمینان از اینکه تمام ظروفی که با غذاهای خام در تماس هستند، از تماس با غذاهای پخته یا آماده جلوگیری کنید. گوشت خام، مرغ، غذاهای دریایی و تخم مرغ را هنگام خرید مواد غذایی و پس از بازگشت به خانه، از نگهداری آنها در یخچال تا تهیه غذا جدا از سایر غذاها نگهداری کنید.

اصطلاح “بارداری پرخطر” نشان می دهد که برای داشتن یک بارداری و زایمان سالم و موفق، مراقبت های بیشتری لازم است. اگر از یک بیماری مزمن رنج می برید یا عوامل و شرایط دیگری دارید که ممکن است شما را در رده پرخطر قرار دهد، اغلب این اتفاق می افتد.

حتی ممکن است یک بارداری طبیعی شروع شود و شرایطی ایجاد شود که شما را در گروه پرخطر قرار دهد. صرف نظر از اینکه چه چیزی باعث پرخطر شدن بارداری شما می شود، این احتمال وجود دارد که مشکلاتی برای شما و/یا جنین در طول بارداری، فرآیند تولد یا حتی پس از زایمان باقی بماند.

این مشکلات می‌توانند برای مادر و نوزاد جزئی یا تهدید کننده زندگی باشند و نیاز به مراقبت و نظارت بیشتر از سوی پزشک شما دارند.

حمایت عاطفی برای تشخیص بارداری پرخطر

بارداری پرخطر می تواند احساسات مختلفی را ایجاد کند. در واقع، شما احتمالاً ترکیبی از احساسات را احساس خواهید کرد. این احساسات ممکن است لذت بردن از بارداری خود را به دلیل استرس و نگرانی هایی که ممکن است ایجاد کند، سخت کند. شما ممکن است نگران سلامتی خود و همچنین سلامت کودکتان باشید، اما پزشکتان باید بتواند به شما در مدیریت این احساسات کمک کند.

از متخصص زنان خود بخواهید که شما را برای مدیریت احساستان کمک کند. حمایت از طرف خانواده، دوستان و حتی سایر زنانی که در موقعیتی مشابه هستند، باشد. به اشتراک گذاشتن افکار، احساسات و نگرانی های خود به شما کمک می کند تا بتوانید احساسات خود را کنترل کنید.

ممکن است در مورد بسیاری از مسائل و عوارضی که ممکن است در نتیجه بارداری پرخطر شما رخ دهد، بشنوید و بخوانید، اما لزوماً به این معنی نیست که شما فرزند سالمی نخواهید داشت. احساسات خود را با استفاده از پزشک خود مدیریت کنید تا در لحظاتی که ترس و نگرانی ایجاد می شود به شما کمک کند.

دلایل بارداری پرخطر

عوامل زیادی وجود دارند که می توانند بارداری را در معرض خطر قرار دهند. اگر در بارداری قبلی مشکلی داشتید یا زود زایمان کردید، بارداری بعدی شما ممکن است در رده پرخطر قرار گیرد.

البته، این بدان معنا نیست که شما لزوماً دوباره همان مشکلات را تجربه خواهید کرد، اما مشکلات قبلی در بارداری ممکن است باعث شود که پزشک بر سلامت شما و پیشرفت بارداری بیشتر نظارت کند.

اگر فردی هستید که قبلاً شرایط سلامتی داشته اید که ممکن است بارداری شما را در معرض خطر قرار دهد، قبل از باردار شدن با پزشک خود صحبت کنید. پزشک می تواند به شما کمک کند تا روند بارداری را به شیوه ای سالم و ایمن هدایت کنید.

با این حال، به خاطر داشته باشید که شرایط زیادی وجود دارد که می تواند بر بارداری تأثیر بگذارد:

• اختلالات خونی مانند بیماری سلول داسی شکل
• بیماری مزمن کلیه مانند پره اکلامپسی
• افسردگی هم شامل اضطراب و هم افسردگی می شود
• فشار خون بالا (فشار خون بالا درمان نشده می تواند رشد کودک شما را به تاخیر بیاندازد و منجر به جدا شدن جفت شود)

HIV یا ایدز (اچ آی وی یا ایدز می تواند قبل از تولد به نوزاد منتقل شود)

• لوپوس
• سن مادر
• چاقی ( ممکن است زایمان سزارین در نتیجه چاقی یک ضرورت باشد)
• بیماری تیروئید (بیماری تیروئید ممکن است منجر به بچه دار شدن زودهنگام شود)
• دیابت نوع ۱ یا نوع ۲٫ دیابت نوع ۱ و ۲ می تواند منجر به ماکروزومی جنین شود: تولد یک نوزاد بزرگ.

محرک های محیطی بارداری پرخطر

به خاطر داشته باشید که عادات سبک زندگی ناسالم می تواند بر بارداری نیز تأثیر بگذارد. سیگار کشیدن، مصرف بیش از حد الکل و مصرف غیرقانونی مواد مخدر خطر ابتلا به مشکلات بارداری را افزایش می دهد. در واقع، نوشیدن الکل در دوران بارداری فرزند متولد نشده شما را در معرض خطرات بسیاری برای سلامتی قرار می دهد که برخی از آنها کشنده است.

علاوه بر این، اگر سیگار می کشید، می توانید نوزادی با وزن کم به دنیا بیاورید. اگر با مشکل سبک زندگی ناسالم دست و پنجه نرم می کنید، با پزشک خود تماس بگیرید.

برخی از مشکلات، حتی زمانی که یک زن سالم است، رخ می دهد. بسیاری از این موارد را نمی توان بدون توضیح پیش بینی کرد یا توسعه داد.

برخی شامل اما محدود به موارد زیر نیستند:

• نقائص هنگام تولد
• دیابت بارداری
• مشکلات رشد
• مضرب
• پره اکلامپسی

آیا مراقبت های دوران بارداری من با یک پرخطر متفاوت خواهد بود؟

به طور کلی، یک بارداری پرخطر به احتمال زیاد نیاز به بازدیدهای مکرر قبل از تولد و نظارت دقیق تر دارد. اگر وضعیت شما به اندازه کافی جدی باشد، حتی ممکن است برای مراقبت و درمان خود به پزشک طب مادر و جنین (MFM) ارجاع داده شوید. این نوع پزشک در مورد نحوه مراقبت از زنانی که با حاملگی پرخطر سر و کار دارند آموزش های ویژه ای دیده است.

آیا بارداری پرخطر بر زایمان تأثیر می گذارد؟

این احتمال وجود دارد که یک بارداری پرخطر منجر به مشکلاتی در حین زایمان شود. به همین دلیل است که زایمان در خانه و همچنین مراکز زایمان معمولاً برای بارداری های پرخطر مطرح نیست. بیمارستان معمولاً بهترین گزینه و اغلب تنها گزینه موجود است زیرا تجهیزات و پرسنل مناسب برای نظارت دقیق بر روند زایمان و در صورت بروز مشکل در آنجا هستند.

علاوه بر این، اگر چندقلو دارید، به احتمال زیاد زودتر زایمان می کنید، به خصوص در یک بارداری پرخطر. زایمان زودرس در حاملگی های پرخطر شایع است. زایمان زودرس ممکن است به دلیل وجود مایع آمنیوتیک بیش از حد در اطراف نوزاد یا داشتن سایر شرایط پزشکی که باعث زایمان زودرس می شود ایجاد شود. هر چیزی ممکن است. حتی ممکن است پزشک شما را وادار کند تا از بروز سایر مشکلات سلامتی برای شما و کودکتان جلوگیری کند یا احتمال آن را کاهش دهد.

همچنین ممکن است شرایطی وجود داشته باشد که زایمان طبیعی را بسیار خطرناک کند و در نتیجه ممکن است نیاز به سزارین داشته باشید. به همین دلیل است که ایده خوبی است که با پزشک خود در مورد آنچه که ممکن است نیاز باشد در طول زایمان برای آن آماده شوید صحبت کنید تا از نظر ذهنی آماده شوید و بدانید که چه انتظاری دارید.

آیا کودک من خوب می شود؟

طبیعی است که یک بارداری پرخطر باعث نگرانی در مورد سلامت و تندرستی کودک شود. مراقبت های دوران بارداری خوب این امکان را فراهم می کند که حتی اگر بارداری پرخطر باشد، همچنان یک نوزاد سالم داشته باشید. راه های ارتباطی را با پزشک خود باز نگه دارید و در مورد نگرانی های خود و هر کاری که می توانید برای حفظ سلامت خود و کودکتان تا حد امکان انجام دهید با او صحبت کنید. این به این معنی است که در مورد داروهایی که ممکن است مصرف می کنید بحث کنید و به پزشک خود اجازه دهید داروهای شما را در صورتی که برای نوزاد بی خطر نیستند تغییر دهد.

توجه: مصرف هیچ دارویی را بدون مشورت با ارائه دهنده خود قطع نکنید.

اگر عوارض ناشی از برخی تداخلات دارویی یا یک مشکل سلامتی رخ دهد، نتایج می‌تواند زایمان زودرس باشد که می‌تواند منجر به مشکل در تنفس و تغذیه شود، بدون اینکه به تعداد زیادی از عوارض دیگر اشاره کنیم. اگر این اتفاق بیفتد، کودک ممکن است مجبور شود زمان بیشتری را در بیمارستان بگذراند تا وضعیت او تثبیت شود و خوب شود، علاوه بر این که نیاز به مراقبت و توجه بیشتری دارد. هنگامی که این اتفاق می افتد، نوزادان تازه متولد شده اغلب در بخش مراقبت های ویژه نوزادان (NICU) قرار می گیرند.

چگونه عوارض پرخطر بارداری را کاهش دهیم؟

اگر در دوران بارداری خود در گروه پرخطر قرار می گیرید، کارهایی وجود دارد که می توانید برای افزایش سلامت و تندرستی هم فرزند متولد نشده خود و هم خودتان و جلوگیری از عوارض بارداری انجام دهید:

• یک ویزیت قبل از بارداری با پزشک خود برنامه ریزی کنید.
• هر چه می توانید در مورد وضعیت خود بیابید.
• به تمام قرارهای قبل از زایمان خود بروید.
• یک سبک زندگی سالم داشته باشید به میزان مناسب وزن اضافه کنید و در صورت توانایی فعال بمانید.
• از شریک زندگی، خانواده و دوستان خود کمک بخواهید.
• مراقب سلامت عاطفی خود باشید.

پره اکلامپسی یک اختلال فشار خون بسیار جدی است که فقط در زنان باردار بعد از هفته ۲۰ بارداری یا در اوایل دوره پس از زایمان اتفاق می افتد ، در حین زایمان یا پس از زایمان اتفاق می افتد. این عارضه ناشی از جریان غیر طبیعی خون در جفت است. شایع ترین علامت تورم غیر معمول است. پزشک شما فشار خون شما را در هر ویزیت قبل از زایمان بررسی می کند و در صورت بالا بودن آن، آزمایش پروتئین در ادرار شما را انجام می دهد. اگر پره اکلامپسی دارید، احتمالاً به شما دارو داده می شود. اگر علائم شما شدید شد یا جنین شما خوب نشد، برای زایمان در بیمارستان بستری خواهید شد.

زنانی که مبتلا به پره اکلامپسی تشخیص داده شده اند، فشار خون بالا و حداقل یکی از موارد زیر دارند:

• پروتئین در ادرار
• اختلال عملکرد کلیه یا کبد
• تعداد کم پلاکت ها
• مایع در ریه ها
• تغییرات عصبی

بیشتر اوقات، پره اکلامپسی زنان در سه ماهه سوم بارداری را تحت تاثیر قرار می دهد. ما بیمارانی داشته ایم که در اوایل سه ماهه دوم به پره اکلامپسی مبتلا شده اند، اما این معمولاً در زنانی که به دلیل مشکلات پزشکی زمینه ای در معرض خطر هستند، رخ می دهد .پره اکلامپسی می تواند هر سیستم اندامی در بدن را تحت تاثیر قرار دهد. کلیه و کبد بیشترین خطر را برای آسیب ناشی از پره اکلامپسی دارند. خونریزی نیز یک خطر است زیرا پره اکلامپسی می تواند سلول هایی به نام پلاکت ها را که برای لخته شدن خون شما لازم هستند، تحت تاثیر قرار دهد. علاوه بر این، بسیاری از زنان به دلیل تغییرات در مغز، سردرد و اختلالات بینایی را تجربه می کنند.

هنگامی که پره اکلامپسی تشخیص داده شد، تنها با زایمان می توان آن را درمان کرد. ما به طور قطع نمی دانیم که چه چیزی باعث پره اکلامپسی می شود. اما باور عمومی این است که زمانی اتفاق می افتد که جفت به طور مناسب با رحم ارتباط نداشته باشد.

تخمدان ها مسئولیت های همچون ترشح استروژن و عمل تخمک گذاری را به عهده دارند در صورت نارسا بودن تخمدان و کم کار بودن این عضو تاثیرات مخرب فقدان استروژن ظاهر می شود که علائم پیری زودرس و پوکی استخوان از این دسته می باشد. دیگر عارضه های کم کاری تخمدان شامل خشک شدن واژن – مشکل در تخمک گذاری – گر گرفتگی و نازایی می باشد.

چه چیزی باعث PCOS می شود؟

زنان مبتلا به PCOS سطوح بالایی از هورمون های مردانه را از تخمدان های خود تولید می کنند. این هورمون های مردانه بر چرخه قاعدگی تاثیر می گذارند و علائم دیگری ایجاد می کنند. زنان مبتلا به PCOS اغلب تخمدان های بزرگی دارند. تخمدان ‌های آنها ممکن است کیست ‌های زیادی روی خود داشته باشد که نام آن از همین جا گرفته شده است.

علت اصلی PCOS ناشناخته است، اما تصور می شود که این اتفاق می افتد زیرا افزایش سطح انسولین بر عملکرد تخمدان ها تأثیر می گذارد. در صورتی که یکی از اعضای نزدیک خانواده شما به این بیماری مبتلا باشد، احتمال ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک در شما افزایش می‌یابد، زیرا در دوران بارداری یا به دلیل سبک زندگی یا محیط، هورمون‌های شما افزایش یافته است،

بستگان شما (دختر یا خواهر) زنان مبتلا به PCOS به اندازه ۱ در ۲ شانس ابتلا به PCOS دارند. دیابت نوع ۲ نیز در خانواده های مبتلا به PCOS شایع است.

پس از ابداع IVF دانشمندان با مشکل جدیدی روبرو شدند به این صورت که سلول های جنسی نر و ماده نرمال و سالم می باشد ولی رحم از کیفیت خوبی برخوردار نیست. در اینجا بود که مسئله رحم جایگزین مطرح شد به طوری که جنین را در رحم فرد دیگری که سالم است پرورش دهیم که به این فرد سوم مادر میانجی گفته می شود.

رحم جایگزین اطلاق می شود به استفاده از تکنیک خاصی که در موارد خاصی باید استفاده شود. در سال ۱۹۳۸ اولین نوزاد آزمایشگاهی با روش IVF در آمریکا به دنیا آمد. ۱۲ سال پس از آن اولین نوزاد در رحم مادر دیگری به دنیا آمد. در کشور ما نیز اولین نوزاد رشد کرده در رحم جایگزین در سال ۱۳۷۲ در اصفهان متولد شد.

ارزیابی و تکنیک لقاح آزمایشگاهی

لقاح آزمایشگاهی معمولاً تنها پس از ارزیابی جامع ناباروری انجام می شود. تعدادی از کاندیدهای IVF زنانی هستند که از انسداد یا عدم وجود لوله های فالوپ رنج می برند. برخی دیگر زوج هایی هستند که در آنها شریک مرد دارای تعداد اسپرم کم است. روش IVF شامل بازیابی (از طریق آسپیراسیون با سوزن) تخمک های بالغ و انکوباسیون تخمک ها در محیط کشت و همچنین جمع آوری و آماده سازی اسپرم و افزودن آن به محیط است. در موارد خاص (مثلاً تعداد کم اسپرم) ممکن است تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI) ضروری باشد. در این روش اسید دئوکسی ریبونوکلئیک (DNA) از اسپرم از طریق یک سوزن به تخمک تزریق می شود. لقاح معمولاً در عرض ۱۲ تا ۴۸ ساعت اتفاق می افتد. سپس جنین در یک محیط رشد قرار می گیرد، جایی که به صورت دوره ای برای تقسیم به مراحل دو سلولی، چهار سلولی و هشت سلولی مشاهده می شود. در این دوره، مادر پروژسترون دریافت می کند تا پوشش رحم خود را برای لانه گزینی جنین آماده کند. جنین که در این مرحله به عنوان بلاستوسیست شناخته می شود، از طریق دهانه رحم به رحم وارد می شود که در آن بلاستوسیست به نظر می رسد حدود سه روز و نیم آزادانه شناور است. اگر این روش موفقیت آمیز باشد، جنین خود را در دیواره رحم لانه گزینی می کند و بارداری شروع می شود.

تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی

در زنانی که شکست های مکرر IVF داشته اند یا بالای ۳۸ سال سن دارند، موفقیت IVF ممکن است با تشخیص ژنتیکی قبل از کاشت (PGD) بهبود یابد. PGD ​​برای تشخیص وجود ناهنجاری های ژنتیکی جنینی استفاده می شود که احتمال زیادی برای ایجاد شکست لانه گزینی یا سقط جنین دارند. در PGD یک سلول منفرد از جنین پس از تقسیم جنین برای تولید بیش از پنج سلول استخراج می شود (این مرحله – استخراج یک سلول – یک خطر ذاتی PGD است زیرا گاهی اوقات به جنین آسیب می رساند). سپس سلول توسط هیبریداسیون فلورسانس درجا (FISH) تجزیه و تحلیل می‌شود، تکنیکی که قادر به تشخیص ناهنجاری ‌های ساختاری در کروموزوم‌ ها است که آزمایش‌ های استاندارد مانند کاریوتایپینگ قادر به تشخیص آن نیستند. در برخی موارد DNA از سلول جدا می شود و با واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای تشخیص جهش های ژنی که می تواند منجر به اختلالات خاصی مانند بیماری تای ساکس یا فیبروز کیستیک شود، تجزیه و تحلیل می شود. روش دیگری که به عنوان هیبریداسیون مقایسه ای ژنومی (CGH) شناخته می شود، ممکن است همراه با PGD برای شناسایی ناهنجاری های کروموزومی استفاده شود. CGH حساس تر از FISH است و قادر به تشخیص انواع بازآرایی های کروموزومی کوچک، حذف ها و تکرارها است. همچنین ممکن است با شناسایی یک جنین سالم با بهترین شانس برای لانه گزینی موفقیت آمیز، در کاهش شانس چند قلو (جنین های متعدد کاشته شده و به پایان رسیدن به طور همزمان) مفید باشد.

شانس دوقلوزایی در روش آی وی اف

افزایش خطر حاملگی چند قلو در طول درمان باروری نتیجه دارویی است که برای ایجاد یا تقویت تخمک گذاری استفاده می شود. تقریباً ۸-۵ درصد از حاملگی هایی که با استفاده از کلومیفن سیترات، یک داروی خوراکی باروری، حامله می شوند، دوقلو هستند. سه قلو یا بیشتر به ندرت رخ می دهد. استفاده از گنادوتروپین ها، که داروهای باروری تزریقی هستند، در حدود ۱۵ درصد مواقع باعث دوقلو شدن و در حدود ۳ درصد از سیکل ها بیش از دوقلو می شوند.

خطر چند قلویی نیز با IVF افزایش می یابد. احتمال داشتن دوقلو در زنان جوان تر از آنهایی است که تا حدودی مسن تر هستند. به عنوان مثال، در این کشور تقریباً یک سوم زنان زیر ۳۵ سال که تحت IVF قرار می گیرند، دوقلو خواهند داشت، در حالی که کمتر از ۱۰ درصد از زنان بالای ۴۲ سال دوقلو خواهند داشت. خطر سه قلو در تمام گروه های سنی کم است زیرا اکثر زنان زیر ۳۵ سال تنها یک یا دو جنین منتقل می کنند.

اگرچه درمان باروری به طور کلی خطر حاملگی چند قلو را افزایش می دهد، اکثر افراد و زوج ها صاحب یک نوزاد می شوند!

چه افرادی لازم است از رحم جایگزین استفاده کنند؟

در این روش انتخاب بیماران کاندید استفاده از رحم جایگزین بسیار حائز اهمیت می باشد. تمام زوج هایی که در مرتبه اول یا دوم استفاده از روش IVF ناموفق بودند لزوما کاندید مناسبی برای استفاده از رحم جایگزین نیستند  زیرا علل عدم موفقیت IVF بسیار مختلف هستند. یک سری دلایل بسیار قطعی هستند از جمله:

• خانمی که در رحم دارای فیبروم های متعددی است که خوش خیم هستند و داخل رحم این خانم را پر کرده اند در واقع حفره داخل رحم توسط این توده ها اشغال شده است و این خانم یک یا دو مرتبه IVF شده ولی موفق نبوده است و طبق تشخیص متخصص زنان علت آن فیبروم های داخل رحمی می باشد که حتی با چند مرتبه جراحی هم نتیجه نمی گیرد و فیبروم ها مجددا عود می کنند. این افراد یکی از کاندیداهای استفاده از رحم جایگزین هستند.
• گاهی به علت مشکلاتی از قبیل فیبروم های متعدد تخصص زنان لازم است تا رحم را خارج کند و این مسئله در سنین پایین ممکن است پیش آید ولی این شخص همچنان می تواند سلول های جنسی نرمال داشته باشد. این افراد می توانند با رحم جایگزین صاحب فرزند شوند.
• افرادی که کورتاژهای خشن انجام داده اند و لایه های داخلی رحمشان کاملا جدا شده است که به آن سندروم آشرمن گفته می شود و در این حالت داخل رحم بافت زندهای وجود ندارد. بنابراین این افراد هم چون دارای چسبندگی های شدیدی داخل رحمشان هستند کاندیدای استفاده از رحم جایگزین هستند.
• گاهی افراد مبتلا به بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی، کلیوی و ماتالوژیک هستند که به دلیل مصرف داروهایی که در حاملگی ممنوع می باشد اجازه باردار شدن ندارند و می توانند از رحم جایگزین استفاده کنند به خصوص در افرادی که نارسایی مزمن کلیوی دارند بارداری منع می باشد و باید بارداری اش ختم شود که این کار قبل از سه ماهه اول بارداری باید انجام شود.

آیا نوزاد متولد شده با رحم جایگزین به مادر میانجی اش شباهت دارد؟

همچنین جنینی که از طریق رحم جایگزین متولد می شود هیچ شباهتی به مادر میانجی اش ندارد زیرا کوروموزوم هایش را از پدر و مادر اصلی اش دارد و فقط ارتباط خونی از طریق جفت میان جنین و مادر میانجی وجود دارد.